Losing the time

Το σπίτι μου είναι πολύ κρύο. Η ιδέα ότι σε λίγες μέρες θα έρθουν τα κοινόχρηστα και δε θα μπορώ να τα πληρώσω με τρομάζει. Σήμερα λοιπόν, έμαθα να γράφω στον υπολογιστή φορώντας τα γάντια μου.

Παρ’ όλο που ακούγεται γελοίο, εγώ το αντιμετωπίζω σαν μια νέα δεξιότητα. Μη νομίζεις, δεν είναι και τόσο εύκολο, γιατί τα πλήκτρα μπερδεύονται και αλλοιώνουν τα νοήματα.

Κάθε φορά που έρχεται η μάνα μου στο σπίτι προσφέρεται να μου αγοράσει ένα αερόθερμο για να ζεσταίνει τουλάχιστον το σαλόνι. Μετά αφήνει χρήματα, πενήντα – εκατό ευρώ, δήθεν για να πάρω παπούτσια ή κανα ρούχο που μου αρέσει, ενώ κατά βάθος και οι δυο γνωρίζουμε ότι ο λόγος που το κάνει είναι για να τσοντάρει στους απλήρωτους λογαριασμούς.

Σταδιακά αποδέχομαι το γεγονός ότι ανήκω στην κοινωνική τάξη των φτωχών κι ότι οι προοπτικές άσκησης ενός επαγγέλματος, που να μου επιτρέπει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση, μοιάζουν με όνειρο θερινής νυκτός.  Κανα δυο τρελοί καθηγητές μου με παροτρύνουν να συνεχίσω με το διδακτορικό, αλλά στρέφουν το κεφάλι τους αλλού, όταν η κουβέντα μας φτάνει στο επαγγελματικό αδιέξοδο. Ένας απαίσιος, πελώριος και κατάμαυρος τοίχος υψώνεται μπροστά και πάνω του βλέπω κρεμασμένα τα τρία μου πτυχία.

Αυτές τις κρύες νύχτες το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα ‘θελα πολύ να βρισκόμασταν, όπως παλιά, με τις φίλες μου, σε δωμάτια γεμάτα καπνό με τέρμα τη μουσική στα ηχεία και να τους βρίζουμε όλους μέχρι να εκτονωθούμε. Μετά από κανα τριήμερο, ας πούμε, θα μπορούσε να γυρίσει καθεμιά στο σπίτι της ή στο γραφείο με τους ανθρωποφάγους συναδέλφους, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ειδικά η μια θα πρέπει ν’ ανέβει στην έδρα, με μια στοίβα από δικογραφίες που θα της κόβουν τη θέα, ενώ ξέρω πόσο πολύ της αρέσει να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια. Την ίδια στιγμή πιθανότατα θ’ ακούει φωνές μέσα στο κεφάλι της που θα της ψιθυρίζουν ότι, το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά, ενώ ο εκ δεξιών θα τη ρωτάει κάτι για την υπόθεση κι εκείνη θα μειδιά, διότι αυτό το σύστημα μερικές φορές, πρέπει να το πολεμάς και από μέσα.

Είναι τόσα λίγα αυτά που ζητάω, γαμώτο. Κι όμως μοιάζουν σχεδόν ακατόρθωτα.